Ze zou inmiddels negen zijn, Christine de Jonghe. Maar de jongste van vier zusjes overleed drie weken voor haar achtste verjaardag. Haar moeder Adrienne schreef een kinderboek; ‘Engel van hier en daar’. Over het jonge Chrisje op aarde en de oude ziel Stien in de hemel.

 

Al een tijdje was ze aan het kwakkelen. Niet lekker, moe, ziek… Maar waar dat bij de meeste kinderen gewoon weer overgaat, bleef Christine ziekig. Net vijf was ze toen duidelijk werd dat Christine een neuroblastoom had; een zeldzame vorm van kinderkanker. Met volle kracht werd het behandeltraject ingezet. Chemotherapie, een operatie, bestraling en dan eventueel naar Amerika voor gentherapie. Zover kwam het niet. Christine bleek al snel geen good responder zoals dat heet.

 

Adrienne: “We kregen te horen: ‘Neem haar maar mee naar huis en ga leuke dingen doen’. We hebben de broviac eruit gehaald, de interne lange lijn waardoor ze haar medicatie kreeg, en zijn naar Curaçao gegaan. Jurkjes met spaghettibandjes, blote voetjes en geen maillot, dat was de favoriete outfit van Christine. We wisten: haar zesde verjaardag haalt ze waarschijnlijk niet. Heel bewust kozen we voor kwaliteit boven kwantiteit. En voor doorleven en dooropvoeden. Je moet verder, ook voor de andere meiden.”

 

Na drie jaar ziek zijn, overleed Christine op 16 december 2013, thuis in haar bedje, omringd door haar ouders en zusjes. Adrienne: “Afscheid nemen van je kind is verschrikkelijk. Natuurlijk is dat verschrikkelijk. Maar op dat moment was het goed. Het was tijd. Het was de eerste dag dat ze niet naar beneden wilde. Ze moest zelfs getild naar de wc en ze had de dagen ervoor steeds uren liggen slapen op de bank. Dat het die avond opeens zo snel zou gaan, hadden we echter niet gedacht.

 

Nog geen maand na Christines dood begon Adrienne aan het boek dat in juni uitkomt. “De oude ziel heet Stien, mijn oudtante met wie ik een bijzondere band had. Toen ik zwanger was van de vierde, zei ze: ‘Dan wordt het nu wel eens tijd voor een jongen hè?’ Na de geboorte belde ik haar: ‘Ik moet u helaas toch teleurstellen tante. Het is weer geen jongetje. Maar we hebben haar wel naar u genoemd.’ Dat vond ze zo geweldig. Twee maanden na Christines dood overleed ook tante Stien. Ze werd 99.”

 

Tekst: Francisca Kramer – uit een interview gepubliceerd op www.differend.nl